Szczęśliwy mąż i tata dwójki cudownych dzieci – w życiu czułem się spełniony i mimo trudnego zawodu jaki wykonywałem, czyli pracy w kopalni, zawsze wracałem do moich bliskich pełen optymizmu. Wtedy bawiłem się z moją małą córeczką Oliwią i starszym synem Kacprem. W naszym domu na nudę nikt nie mógł narzekać. Tamtego dnia, kiedy doszło do nieszczęśliwego wypadku, rodzina była tą najważniejszą myślą i wsparciem… Praca górnika wiąże się z ryzykiem, którego byłem świadomy od początku. Każdy wypadek czy tragedia odbija się szerokim echem. Jednak schodząc tamtego feralnego dnia do kopalni, nie dopuszczałem do siebie myśli, że to właśnie dziś mogę otrzeć się o śmierć… 18 maja 2021r. – tego dnia uległem nieszczęśliwemu wypadkowi.. Podczas drogi w głąb kopalni jeden z szybów był otwarty i niestety ktoś nieumyślnie otworzył drugi. W tym momencie zrobił się ogromny przeciąg, a wrota mogły uszkodzić jeden z wagonów. Nie czekając ani chwili, odepchnąłem go nogą, która w tym momencie została zmiażdżona przez zamykające się drzwi… Ogromny szok i skok adrenaliny złagodził ból łamanych kości i rozrywanych mięśni. Straciłem wtedy mnóstwo krwi, ale po odzyskaniu przytomności na łóżku szpitalnym pierwszą moją myślą było: ŻYJĘ! Mimo starań lekarzy, nie udało się uratować lewej nogi, która została amputowana na wysokości uda. To był trudny moment dla całej naszej rodziny, ale obiecaliśmy sobie wtedy z żoną, że się nie poddamy i odzyskamy choć część dawnego życia. Mimo tego nieszczęśliwego wypadku, nie straciłem pogody ducha – wiedziałem, że mam dla kogo walczyć. Moje kochane dzieci liczą na mnie, a ja nie chce ich zawieźć. Ta myśl trzymała mnie w ryzach i pozwoliła pokonywać kolejne ograniczenia, a wsparcie dobrych ludzi dodawało mi skrzydeł w momentach zwątpienia. Dzięki dotychczasowej zbiórce pomogliście mi przejść tą trudną drogę do sprawności – intensywna rehabilitacja, konsultacje ze specjalistami czy zakup protezy. To wszystko jest naszym wspólnym sukcesem, a dla mnie przede wszystkim szansą na powrót do aktywności. Mój syn nie może się już doczekać aż pojedziemy na wycieczkę rowerową, a córeczka chciałaby móc iść ze swoim tatą na spacer… Mam nadzieję, że już niedługo będę mógł być dla nich towarzyszem do zabaw na świeżym powietrzu. Aktualnie uczę się jak w pełni wykorzystać możliwości protezy – nie przypuszczałem, że ponowna nauka chodu będzie taka trudna, jednak każdy kolejny krok dodaje mi motywacji, aby stawiać następne. Cieszę się, że dostałem szansę na powrót do aktywnego życia i chcę ją wykorzystać w 100%, dlatego proszę Was o wsparcie zbiórki. Jej celem jest kontynuacja rehabilitacji i nauki chodu, aby być w pełni samodzielnym. Robert - tata i mąż