Mam na imię Łukasz, jestem młodym mężem i ojcem, dwójki wspaniałych dzieci – Franka 5-letniego oraz Marysi 3-letniej. Zawsze byłem osobą aktywną. Pracuje jako ślusarz - spawacz. Lubię swoją pracę i chodzę tam z wielką przyjemnością. W 2017 r. pracownik innej firmy wjechał wózkiem widłowym w konstrukcję, na której przebywałem. Upadłem z wysokości 4 metrów na ziemię. Element stropu hali, który spawałem, upadł mi na nogę. W wyniku tego doszło do zmiażdżenia nasady dalszej kości piszczelowej prawej ze stawem skokowym i tyłostopiem, nastąpiło wieloodłamowe złamanie trzonu kości udowej prawej, złamanie trzonu S1, złamanie części bocznej prawej kości krzyżowej od poziomu S1 do S3, złamanie gałęzi górnej i dolnej lewej kości łonowej. Lekarze nie mieli żadnych wątpliwości – “Amputujemy poniżej kolana. Miał Pan szczęście, że ocalało kolano.” Przez dwa miesiące przebywałem w szpitalu. W oswojeniu się z nową sytuacją pomagali mi lekarze i fizjoterapeuci, ale także psycholog. Choć rozmowy z nim ułatwiły mi przystosowanie się do życia po amputacji, sam wiem, że najważniejsza jest praca nad sobą. Jeśli człowiek wie, że nie ma wyjścia, że nie cofnie czasu, musi użyć całej energii, by wstać i wygrać walkę o samego siebie. Ja tę siłę znalazłem w sobie, bo mam dla kogo żyć i mam dla kogo pracować. Napędzają mnie, moje wspaniałe dzieci, a w trudnych chwilach, zawszę mogę liczyć na żonę. Moim marzeniem od roku jest bieganie, spędzam sporo czasu na treningach. Niestety do tego potrzebna jest proteza sportowa, która jest bardzo kosztowna. Aktywności sportowej umożliwiła mi po 4 latach przerwy wrócić do pracy jako ślusarz-spawacz. Mimo że pracuje, chce nadal kontynuować i rozwijać się w sporcie. Ze względu na wysoki koszt protezy zwracam się o pomoc w zebraniu środków, abym mógł pokazać innym osobom po amputacji, że życie nie kończy się. Tylko trzeba się podnieść iść i walczyć o siebie. Łukasz