Straciłem nogę w wyniku powikłań stopy cukrzycowej. Nikt, łącznie z lekarzem prowadzącym, nie przypuszczał, że choroba tak szybko będzie postępować. Tak z dnia na dzień straciłem grunt pod stopami, a dokładnie jedną z nich. Rzeczywistość zmusiła mnie do odnalezienia się w nowej sytuacji, gdzie własne mieszkanie ograniczyło moją swobodę. Eliminacja barier architektonicznych jest teraz moim głównym celem, aby codzienne funkcjonowanie nie była obarczona ryzykiem czy poleganiem na wsparciu innych. Gdy cukrzyca zaatakowała moją stopę, wykonane zostały dwa podejścia do amputacji. Pierwsza próba nie powiodła się, ponieważ doszło u mnie do zatrzymania akcji serca. Do drugiej operacji lekarze podeszli z większą ostrożnością pozostawiając mnie bez uśpienia, podając leki znieczulające (sedacja). Jedyne co pamiętam z tamtego dnia, to rozmowę z personelem medycznym podczas operacji na temat rowerów… Prywatnie jestem tatą 2 synów: 14-letniego Oliwiera i 25 -letniego Mateusza. Mam też 3 zaufanych przyjaciół, na których zawsze mogę liczyć: Anię, Małgorzatę i Piotra. Bez ich wsparcia nie wiem czy byłbym w tym samym miejscu, gdzie teraz jestem. Amputacja kończyny nie odebrała mi mojej osobowości i poczucia humoru. Zawsze gdy ktoś mnie pyta, dlaczego uśmiech nie schodzi mi z twarzy, odpowiadam, że nie wstaje lewą nogą (którą miałem amputowaną). Mam dystans do siebie i swojej sytuacji – ograniczenia fizyczne nie muszą oznaczać stawiania murów w głowie. Staram się koncentrować na rzeczach, na które mam wpływ i chce je zmienić. Jedną z nich są bariery architektoniczne, które ograniczają moją samodzielność w codziennym życiu. Największym moim problem jest swobodne korzystanie z łazienki. Marzę by przystosować ją do moich obecnych potrzeb. Jeśli znajdziesz chwilę i dołożysz swoją „cegiełkę” do moich marzeń, to będę Ci bardzo wdzięczny za ten gest.